Denkend

DENKEND EN GENIETEND

Van de plaatselijke pastoor kreeg ik een houten offerblok cadeau die achteraan in een kerk stond en waaruit tot tweemaal toe gestolen werd. Zoals gebruikelijk kon men, na de mis, de bankbiljetten of geldstukken (maar ook de losse knopen), er in deponeren. De bovenkant was echter met een koevoet erg beschadigd en dus niet meer presenteerbaar; het was als het ware een uitnodiging om hem telkens weer ondersteboven te keren. In mijn tuin en uit de regen onder de loggia, zou hij tot zijn recht kunnen komen, in een tweede leven, als sokkel voor een stenen beeld.

Uit een blokje spierwitte Franse steen heb ik het teveel aan materiaal weggehakt en is er een zittend vrouwtje (32 kg en 40cm hoog) tevoorschijn gekomen. Om het maximum uit de steen te halen, heb ik onderaan geen vaste sokkel voorzien waarop deze figuur zou rusten. Hierdoor heb ik het mijzelf extra moeilijk gemaakt omdat nu ook de onderkant van het stenen beeld moet afgewerkt worden. Normaal heb je enkel de vier windstreken plus de bovenkant, maar nu was er ook de zesde (of onderkant), waardoor er dus meer vrouw zichtbaar is, met alles erop en eraan.

Het stenen vrouwtje zit nu beschut onder de loggia op het offerblok te denken aan warmere dagen die nog moeten komen, want deze Franse steensoort is niet bestand tegen de vrieskou. Soms zit ik naast haar in mijn tuinzetel te genieten en te wachten tot ik mijn Italiaanse sandalen weer kan aantrekken, maar zó lang zal het niet meer duren…

De laatste tijd vliegt er ons meermalen per dag een paartje van die mooie lichtblauwe pimpelmeesjes luidruchtig rond het hoofd.

Met de verrekijker merk ik dat er inderdaad eentje achter het beeld verdwijnt met strooisel in de snavel. De wederhelft zit ondertussen geduldig te wachten om het werk verder te zetten. Het is duidelijk dat ze ergens een nest bouwen.

Plotseling komt de “voorwerker” van onder de gekruiste benen van het beeld te voorschijn en vliegt weer weg om nieuw nestmateriaal aan te halen. Het tweede vogeltje fladdert nu richting beeld en wipt op de offerblok om vervolgens te verdwijnen via de onderkant van de linker dij.

Na een poosje ga ik op inspectie. Het stenen beeld bedekt de beschadigde bovenkant van de offerblok en ook de gleuf voor het geld. Je kan van boven recht in de offerruimte kijken, maar dan wel via de beide mollige binnenzijden van de dijen. Daar is het hem voor het verliefde paartje pimpelmezen om te doen: het heilige der heiligen!

Toch zijn de diertjes extra beleefd, want ze zouden bij het aanbrengen van de bouwelementen ook zómaar recht tussen de gekruiste benen van de stenen dame kunnen duikelen en vervolgens verder naar beneden afdalen.
Beide vogels nemen echter een verschillende route: de één onder het linkerbeen binnen en via de rechterhand naar buiten, de ander neemt de uitgang van zijn partner als ingang en vliegt weer weg van onder de rechter dij.

Doordat ik het stenen vrouwtje niet van een vaste sokkel voorzien heb en ze ook niet heb achtergelaten met een blok aan haar benen (letterlijk dan), geeft moeder natuur mij extra vermaak. Hier heb ik echt te maken met toegepaste kunst en geniet het stenen dametje van zachte vogelstrelingen aan de onderzijde.
Zit ze nu te denken of te genieten?

Jef Van Leeuw