La Piovra

Omdat de mens de natuur steeds aan banden wil leggen, moest ook ik zo nodig een té grote steen een stuk inkorten. Een van mijn helpers, de electrische slijpmolen, werd voor de zoveelste maal ingeschakeld teneinde deze karwei zonder problemen feilloos uit te voeren. Maar nu, precies nu – misschien doordat de tijdsdruk te nipt was – sputterde hij tegen.

Om het wegstuivend stof niet in mijn richting te krijgen, hanteerde ik de machine, 360° rond haar as gedraaid, en zonder beschermkap, om toch nóg iets dieper te snijden. Echter, de diamantschijf was al te veel afgesleten en niet meer in staat om een voldoende brede gleuf in de harde steen te maken. Het is daarom dat het toestel blokkeerde en plots, met een geweldige kracht, in mijn richting sprong.

De machine kantelde en kwam op mij af met de zeer snel roterende schijf naar mij toe gekeerd, en verder oplopend over mijn been, recht in mijn kruis terecht. In die fractie van een paar seconden zie je, doe je, tracht je…. ja, probeer je het stalen monster met beide handen van je af te duwen. De allesvreter had zich echter volledig vastgebeten in mijn knalrode werkbroekje en witte slip. Ik trok en sleurde met een enorme kracht alles van mijn lichaam en zwierde het intussen moegestreden en eindelijk stilgevallen onding een paar meter voor mij op de grond. De strijd was gestreden.

Daar lag het, volledig verstrikt in de rood-witte bedoening ; net de Japanse vlag die was neergehaald en vernie-tigd.

In een erotische film kan een mannenhand in één ruk wel een vrouwenslipje van het welgolvende vrouwenlichaam afrukken, maar hoe ik beide kledingstukken gelijktijdig heb kunnen verwijderen, dat was met de kracht van mijn engelbewaarder.

Nu moest ik schuin omlaag kijken om de schade vast te stellen en de confrontatie met de realiteit aan te gaan. Onmiddellijk schoot mij de vergelijking te binnen van het rood uitsijpelende bloed op het spierwitte, steeds afgedekte mannenvlees : hier lag het overige stuk Japanse vlag !

Vier maal had het weerbarstige stalen tuig toegeslagen ; mijn kroonjuwelen waren erg toegetakeld, maar alles was gelukkig nog intact. Ook ik was op dat moment uitgeteld, en zo was de vergelijking compleet.

Eerst dan begin je je te realiseren wat er gebeurd is, wat je niet of wel had moeten doen…. Toch was het ergste, het besef van het opdringerige inbijten van de machine om mij levend te villen. Het was te vergelijken met een pijnlijke hoestbui bij een zware verkoudheid, wanneer je stukken borst- en ribbenkast uit je lichaam zou willen rukken om die indringende snerpende kwellingen zeer ver van je af te werpen.

Wanneer je een tors in klei hebt opgebouwd en deze veel te lang onbewerkt achterlaat, vallen er ook van die brokken klei uit borst en rug. Deze open “wonden” geven dan een echte natuurlijke breuklijn of structuur weer die je zelf nooit zó zou kunnen gerealiseerd hebben. Ook Rodin bewerkte zijn sculpturen op die manier wanneer er voeten of armen moesten afgerukt worden (toeval ?).

Het willen afstand nemen van iets dat je kwelt, heeft nimmer zo erg op mij ingewerkt als toen. Een aanrader : zoiets moet je eens echt in je leven hebben meegemaakt ! Achteraf zit je nog wel weken lang met de naweeën van verschroeid en fijngesneden delen zacht vlees dat zichzelf moet helen, en dan lijkt het of je loopt op eieren.

Nu nog, en zeker zolang ik pijn heb, denk ik onwillekeurig aan het metalen monster dan nu weerloos ligt opgeborgen, maar wat als het straks weer wordt gewekt ? Dat soort gevoel zie ik weergegeven in een ijzeren “goedendag”, maar dan met acht scherpe stalen opengesperde spinnen-poten met weerhaken (zie schets). Dit ongedierte wordt met een geweldige kracht op een lichaam ingegooid, de klauwen grijpen diep, en onmiddellijk daarna keert het met een ruk naar zijn oorsprong terug. Aan de poten hangen nu flarden losgerukt rood-bloedend vlees. Het is alsof een geharnaste hand – maar dan met acht klauwen – ofwel een “piovra”, iemand in zijn kruis vastgrijpt en alles opslokt. De techniek staat voor niets….

Als beeld in brons, met een hoogte van ongeveer 50 cm en een krachtbol (kei) van 15 kg, wordt “het” gepresenteerd op een ronde spiegel, waardoor je kan zoeken naar zijn blik, om te peilen wie er nu wordt gemolesteerd.

Als juweel daarentegen, zou je het als een gouden korfje kunnen weergeven met een echte mooie grote diamant in zijn klauw, ofwel in zilver om een zeldzame parel gevangen te houden.

Jef Van Leeuw