Luchthapper II

HET MAGISCH MORFISME VAN EEN STENEN LUCHTHAPPER

’s Avonds bij het inslapen, op één van die uitzonderlijke zwoele zomerdagen, krijg ik soms het gezelschap van een zacht zoemend zwevend schepseltje.
Eerst zit of hangt het op het voeteneinde van mijn bed waar het zich tracht te concentreren, om zich vervolgens vol te pompen met lucht, waarna het gaat vliegen.

Het trechtervormige muiltje, gevormd als het witte bloempje van de haagwinde, trilt elke keer overmatig bij het inademen van de massa’s zuurstof die worden binnengehaald via de enorme borstkas; het lijkt wel of “Jerommeke” aan het werk is.

Wanneer het banaanvormige lichaam is volgepompt, drukt de lucht de tot nu toe opgevouwen vleugeltjes in vliegstand zodat ze lijken op een open paraplu. Vervolgens zet de zeppelin zich in beweging. Al deze acties van inademen, volpompen, vliegen en dan weer inademen, volpompen, enz. gaan verder tot ik inslaap.

Dit idee of voorstelling werd eerder al geboetseerd en vereeuwigd in brons. Het is een materie die toelaat om zeer moeilijke plastische vormen uit te beelden. Het bronzen beeldje, met zijn achterste op een plexy ring, voelt zich het best thuis ergens in de huiskamer waar het goed kan luisteren.

Soms hangt het, gesteund in een ijzeren ring, tussen de takken van de bomen, ergens in de tuin van een kasteel. Daar kan het tot rust komen in de hoop ergens een soortgenoot te ontmoeten.

Een nieuwe rasgenoot is intussen geboren, maar met een heel andere dimensie en uitstraling. Een rechthoekig blokje roze marmer van ongeveer 30kg liet er zicht toe overhalen een stenen luchthapper prijs te geven. De basisidee blijft ongewijzigd, maar het blokje als steen blijft. De beitels en hamer bepalen mee tijdens het proces hoe het golvende lijnenspel zal zegevieren.

Dit stenen beeldje verfoeit een sokkel ter ondersteuning en daarom rust het op eigen kracht, op de vleugels of ellebogen en de staartpunt. (De stevigste melkstoel staat immers op drie poten!)

Het beeld met zijn sensuele en vleeskleurige vormen is nu af en kan geminnekoosd worden. De oogjes kijken je smachtend aan, vragend om zachtjes aangeraakt te worden. Je krijgt een sterke tinteling in je vingers en voor je ’t weet, glijdt je holle hand over de kromgespannen rug. Het is net of de luchthapper dan eventjes stopt met inademen en – doordat het onderlichaam extra duidelijk naar voren krult – uitzonder-lijk geniet.

Je glijdt nu met volle hand over de voorkant van het beeldje, over de uitstulpende en uitnodigende onderbuik die echt “handsvol” aanvoelt. Deze streling ervaart de zachte rondingen van een volmaakte vrouwenborst, maar dan zonder tepeltje.
Je spinachtige, zoekende hand vervolgt haar weg naar en over de buikholte en ontdekt dan twee verbroederende neerhangende eivormige gewichtjes. Met je vingertoppen naar boven gericht betast je de verborgen onderliggende verbondenheid van de twee zachte, mooi gevormde genotsknobbeltjes. Het balzakje ligt nu volledig overgelaten in de hand en nodigt je uit om verder te zoeken in de tuin van Eden.

Met je hand vol positieve gewaarwordingen en met vijf verlangende voelsprieten, stijg je op langs het mannelijke uithangbord en vind je rust bij de lieflijk openbloeiende aangeboden roze bloemblaadjes van het vrouwelijke vernuft. Met de volle hand dek je de volledige bloemkelk af en dan streel je de binnenzijde van de eveneens smachtende, begerig opengesperde, bloem.

Je hand zakt lichtjes naar onder en blijft even hangen op het onderste, best uitgeruste blaadje. Als een octopus gaan de vier vingers de bloem in en met de grootste en begerigste van de vier, zak je af in het diepste van moeder aarde: je zit gekneld in één van de allergrootste geneugten van het leven. Ook je linkerduim is weifelend op zoek naar iets.

Plots stoot hij tegen het linker uitpuilende oogje en ontdekt de verfijnde vrouwelijke lichtschakelaar (voor de rechtshandigen gaat het hier dan om het rechter oogje). Vervolgens trachten duim en middenvinger elkaar nu inwendig te zoeken, maar komen spijtig genoeg tot het besef dat ze een stuk marmer omklemmen.

Met een ongeziene snelheid wordt de hand in een flits weggetrokken van het eens zo sensueel aanvoelende beeldje. De zopas vleesgeworden massa verstilt terug in het fantasierijke lijnenspel: het geluk ligt op een klein plaatsje…

Het roze marmeren beeldje in een nis boven aan de trap naar de slaapkamer en verlicht door een zachtgele spot, verricht wonderen bij het naar bed gaan. Inslapen is nu zeker gewaarborgd.

Jef Van Leeuw